Rozmowa z autorką "Zesłanej miłości" i "Dzikich serc"

Niektóre myśli zachowują się wobec niej okrutnie. 
Domagają się zapisania. 
Utrwalone na papierze dają spokój. 
Układają się w piękne opowieści z historią w tle.

Dziś przedświąteczne spotkanie z autorką cyklu "Cień od wschodu" oraz "Podwójnego życia Nawojki" Aleksandrą Katarzyną Maludy z wykształcenia polonistką i historyczką,  z zamiłowania pisarką.

 Zbieg okoliczności sprawił, że poznałam twórczość tej autorki. Wyczekuję z niecierpliwością "Dzikich serc", które 15 stycznia 2018 będą miały swoją premierę. Dlatego cieszę się, że autorka gości na moim blogu, by odpowiedzieć na kilka nurtujących mnie pytań.

Zapraszam 

 

Zacznę tradycyjnym pytaniem :). Skąd wzięła się Twoja pasja pisania?
Niektóre myśli, które przychodzą mi do głowy, zachowują się wobec mnie okrutnie. Tak są natrętne, tak się tego domagają, że muszę je jakoś zrealizować. Dotyczą różnych rzeczy – pracy, urządzenia domu, jakichś mniejszych czy większych życiowych rewolucji. Najmniej paskudne są takie, które wystarczy zapisać na kartce papieru. Utrwalone tam dają mi spokój. Długo nic z nich nie wynikało. Do czasu aż moja córka nie obroniła pracy doktorskiej dotyczącej wczesnośredniowiecznych świętych irlandzkich. Jak się pewnie domyślasz, pracodawcy nie tęsknią specjalnie za wysokokwalifikowanymi specjalistami w tej dziedzinie, więc jej wiedza, która zawsze wydawała mi się doskonałym materiałem literackim, była niewykorzystana. Chciałam ją namówić do napisania na ten temat powieści. Tylko najpierw sama musiałam sprawdzić, czy to jest zadanie do wykonania. Dlatego napisałam „Rok 1863…” i pisanie mnie pochłonęło.


Skąd czerpiesz pomysły i inspiracje do swoich książek?
 Jestem książkowym molem. Lubię historię i sporo na ten temat czytam. A tam jest tyle wątków i spraw, które moim zdaniem powinny przeobrazić się w powieść, że życia mi nie starczy, by się nimi wszystkimi zająć. Mam wrażenie, że stoję przed półką, na której nie ma wielu książek, więc tylko staram się zapełniać luki.


Dlaczego właśnie okres upadku powstania styczniowego, czyli Polski pod zaborami i losy ludzi zesłanych na Syberię postanowiłaś opisać w „Zesłanej miłości”?
To przypadek. Mieszkałam wtedy na mazowieckiej wsi niedaleko Płońska. Wpadła mi do rąk książka regionalisty, Ryszarda Juszkiewicza, „Powstanie styczniowe na północnym Mazowszu”. Wynikało z niej, że jeden z wodzów powstania, Zygmunt Padlewski, był częstym gościem w okolicznych dworach, tu powstawały plany powstania, tu znajdował schronienie i odpoczynek w przerwach między walkami. Historia toczyła się drogami, którymi ja codziennie jeździłam do pracy, chodziłam na spacery. Nie mogłam być na to obojętna.


„Dzikie serca” to drugi tom cyklu Cień od wschodu. Opis na okładce intrygujący, ale i oszczędny. Czy mogłabyś uchylić rąbka tajemnicy i zdradzić więcej na temat fabuły? Nurtuje mnie, czy spotkamy jeszcze Justynę i innych bohaterów z pierwszej części cyklu?
W „Dzikich sercach” opowiadam historię Klary Kadyszewiczówny, córki bohaterów „Zesłanej miłości”. Ta część akcji toczy się w Warszawie, do której wracali już z zesłania niektórzy moi bohaterowie. Spotykamy ich, o innych docierają do nas tylko wiadomości. Klara pochodzi z tatarskiej rodziny, co jest pretekstem do snucia opowieści o polskich Tatarach. Mnóstwo tam dramatycznych i egzotycznych historii.


„Zesłana miłość” skupia się wokół miłości Justyny Dubieckiej i Edmunda Ojrzanowskiego. Czy Klarę, bohaterkę „Dzikich serc”, również czekają miłosne rozterki?
Oczywiście, że Klarę czekają miłosne rozterki. Są one wpisane w los chyba każdej młodej dziewczyny. Nie brak także miłosnych historii w dziejach jej przodków.


Masz w planach trzecią część?
Pracuję nad trzecią częścią cyklu „Cień od wschodu”. Chciałabym w niej połączyć wątek syberyjski z „Zesłanej miłości” z warszawskim wątkiem „Dzikich serc”. Tym razem moi bohaterowie przeżywać będą swoje przygody na tle I wojny światowej i rewolucji w Rosji.


Zbliżają się święta Bożego Narodzenia, szczególny czas. Współcześnie królują centra handlowe. A jak spędziliby te święta bohaterowie Twoich powieści? Co znalazłoby się na ich świątecznym stole? Z kim podzieliliby się opłatkiem?
Opisywałam mazowiecką wigilię w „Roku 1863…” i zesłańczą w „Zesłanej miłości”. Ta pierwsza była pełna rozterek i niepokojów, druga tęsknoty i tragicznych wspomnień. Wigilia jest czasem tradycji dla każdej rodziny nieco innej. Składają się na tę tradycję wpływy regionalne i historia. Trochę inaczej wyglądała ona w Kongresówce, inaczej w Małopolsce czy na Śląsku. Moi bohaterowie jedli w wigilijny wieczór wiele potraw z ryb, wśród których koniecznie musiała być jakaś zalana galaretą, a inna przyrządzona po żydowsku, koniecznie musiała się znaleźć na stole kapusta z grzybami albo pierogi z takim farszem, czerwony barszcz albo zupa grzybowa, kutia z makiem, albo/i makowiec. W zamożniejszych domach ubierano już choinkę, a w innych u sufitu podwieszano ustrojony ścięty czub sosny czy świerka – połaźniczkę. A przy stole rodzina i puste nakrycie dla wędrowca z dalekich stron. Wtedy czekało ono przede wszystkim na tych, którzy wracali z Syberii.


Co najbardziej w świętach lubi autorka „Dzikich serc”?
Święta Bożego Narodzenia budzą we mnie dziecko. Choć jestem już starszą panią, to nieodmiennie cieszy mnie choinka, kolacja wigilijna, śpiewanie kolęd i prezenty. Magia świąt powoduje, że na kiedy indziej odkładamy kłopoty, interesy, nieporozumienia. Świat wypełnia się dobrocią, wzajemną życzliwością. Tego wszystkiego życzę moim czytelnikom. I jeszcze tego, by ta życzliwość, dobro rozciągnęły się także na zwykłe, nieświąteczne dni.

źródło okładek: lubimyczytac.pl